Via kennissen kwamen wij in aanraking met het fenomeen gastoudergezin voor Wit-Russchische kinderen voor een periode van 8 weken. Na een kennismakingsbezoek van een van de coördinatrices hebben wij hierover gesproken met onze eigen kinderen wat zij ervan vonden. De oudsten waren in het begin wat terughoudend, de jongsten vonden het wel spannend. Na de voors en tegens tegen elkaar afgewogen te hebben is binnen ons gezin besloten “er voor te gaan”.
In de voorbereidingsperiode was het allemaal wel spannend: hoe gaan we ermee om, hoe behandelen we het kind, wordt het een jongen – of toch een meisje, enzovoorts enzovoorts?
Op de dag van aankomst stonden we reikhalzend uit te kijken wie er uit de bus kwamen: blije commissieleden die na een week van reizen hun echtgenoten weer zagen, maar ook: schuchtere kinderen die het allemaal wel vreemd en spannend vonden. Na de “koppeling” met hun Nederlandse ouders gingen de kinderen naar huis.
De eerste twee weken wisselden heimwee en geluk elkaar in rap tempo af. Daarna volgde een periode waarin we volop van elkaar genoten: gewoontes werden uitgewisseld, en “onze” Sasha genoot van alle voor ons zo dagelijkse dingen. Verwonderd waren we over de dankbaarheid die zonder ook maar iets te zeggen uit z’n ogen straalde. Onze eigen kinderen leerden in deze periode dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is om even naar Dirk van de Broek, Albert Heijn, en de Plus te gaan, om even de koelkast open te trekken voor wat lekkers, om hun moeder erop te wijzen dat naturel chips wel simpel zijn en ze liever paprika hebben. Sasha wees hun erop dat ze wel bevoorrecht zijn dat ze niet iedere dag hoeven te werken van 6.00 tot 19.00 uur. Zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Het waren acht weken die voor ons onvergetelijk zijn en wij hopen dat we ook iets hebben kunnen meegeven aan Sasha: dat er nog veranderingen mogelijk zijn.
De dag van vertrek werd dan ook lijdzaam tegemoet gezien (vooral door de jongste) en wij maar roepen dat het voor Sasha beter was dat hij weer naar z’n eigen ouders zou gaan. Ondertussen hoopten we dat we hem weer eens een keer zouden kunnen ontmoeten. En zowaar, ook hier zagen we dat de “echte” ouderliefde toch het sterkste is: Sasha ging weer graag naar huis!!
Al met al enerverende weken die we voor geen goud hadden willen missen en we zien dan ook uit naar de nieuwe lichting, die naar wij hopen snel gaat komen.
Voor wie nog twijfelt: PROBEER, EN GENIET VAN WAT WIJ KUNNEN BIEDEN AAN DEZE KINDEREN!!!
Hieronder een filmpje van Z@PP van de avro, dit filmpje geeft een goed beeld wat het inhoud om gastgezin te zijn